Lekha Books

அப்படித்தான் இருந்தாள் மகள். மனோகரும் கிட்டத்தட்ட அதேபோலத்தான் இருந்தான். பிறகு.... என்னுடைய இளைய மகன். அவன் தலை முடியில் வாசனைத் தைலங்களைத் தேய்த்து, பின்னோக்கி வாரினான். வில்லீஸைப் போன்ற குரலில் இந்திப் பாடல்களைப் பாடினான். கிரிக்கெட்டைப் பற்றி பேசினான். ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் ஒவ்வொரு தடவையாவது தோற்று, இறுதியில் பொறியியலில் தேர்ச்சி பெற்று ஒரு அமெரிக்கன் எண்ணெய் நிறுவனத்தில் போய்ச் சேர்ந்தான். அவன் எந்தச் சமயத்திலும் தன் தந்தையுடன் நெருக்கமாக இருந்ததில்லை. பல நேரங்களிலும், அவனுடைய தந்தை வங்கியிலிருந்து திரும்பி வரும்போது, அவன் தன் தாயின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டு படவுலகில் இருப்பவர்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருப்பான். தன் தந்தையைப் பார்த்தவுடன், அவன் புன்சிரிப்புடன் எழுந்து நிற்பான். நீண்ட இமைகளைக் கொண்ட அவனுடைய கண்களையும், சிவந்த உதடுகளையும், மினுமினுப்பான கைகளையும் பார்க்கும்போது அவன் ஒரு பெண் குழந்தையாக இருந்திருக்க வேண்டியவன் என்று அவன் நினைப்பான். மலர்கள் இருக்கும் பட்டுத் துணிகள் மீது அவனுக்கு இருக்கும் அளவற்ற ஆசையும்...

'இங்கே பாருங்க, அப்பு மேனன் வந்திருக்கிறார்.'

மாதவிக்குட்டியின் குரலைக் கேட்டதும், அவன் தலையை உயர்த்தினான். அவளுடைய விரலின் நுனியில் மையின் அடையாளம் இருந்தது.

'எழுதிக் கொண்டிருந்தாயா?'
'ம்... கடைக் கணக்கைப் பார்த்து சரி பண்ண வேண்டியதிருந்தது.'

'ஓ...'

அவன் முன்பக்க வாசலுக்குச் சென்றபோது, அப்பு மேனன் இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தார்.

'நாராயணன்குட்டி, நீ தூங்கிக் கொண்டிருந்தாயா?'

'ஏய்... இந்த நேரத்தில் தூங்குவதா?'

அப்பு மேனன் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தார்.

'இங்கே இருந்தால், தூக்கம் வராமலிருப்பது மிகவும் சிரமம். எந்தவொரு சத்தமும் இல்லை. ஒரு மனித நடமாட்டமும் இல்லாததைப் போல...'

'அது சரிதான்...' - அப்பு மேனன் தன் வீட்டைப் பற்றி எதிர்ப்பாக பேசுகிறாரோ? அவன் சிந்தித்தான். எதிர்ப்புகளைத் தவிர வேறெதையும் அந்த ஊரில் அவன் கேட்டதேயில்லை. முதலில் அந்த வீட்டை உருவாக்கி முடித்ததும் ஆட்கள் கூறினார்கள்: 'இவ்வளவு பெரிய வீட்டை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது? இதில் வசிப்பதற்கு குறைந்த பட்சம் ஒரு டஜன் ஆட்களும் ஏராளமான குழந்தைகளும் வேணும்.'

'இந்த புதிய பாணியில் அமைந்த வேலைப்பாடுகள் நம்முடைய வடகிழக்கு பருவமழையிலும், தென்மேற்கு பருவமழையிலும் நிற்குமோ என்னவோ? ஓடு வேய்வதுதான் பலமானது...'

'திரைப்படத்தில் வரும் கோட்டையைப் போல இருக்கிறது. வளைந்த படிகளும்...'

இப்படி குறைகள் பலவும் இருந்தன. எனினும், அதை கட்டி முடித்தான். இளம் வயதில் இருந்த தன்னுடைய ஒரு கனவைச் செயல் வடிவத்திற்குக் கொண்டு வரும் முயற்சியாக அது இருந்தது. கனவுகளுக்கு காலத்தால் மாற்றங்கள் வரும். அவற்றின் பொன் நிறம் சாயங்கால வேளையின் மங்கலான நிறத்தில், வெறும் மஞ்சள் நிறமாக ஆகி விடும் என்று அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. இந்த ஊரில், தன்னுடைய பழைய ஓலை வேய்ந்த வீடு நின்று கொண்டிருக்கும் இடத்திலேயே தான் குறிப்பிட்டுக் கூறுகிற வகையில் ஒரு வீட்டைக் கட்டுவோம்.... தான் முழங்காலை மறைக்காத ஒரு வேட்டியைக் கட்டிக் கொண்டு, கையில் சிலேட்டுடன் பள்ளிக் கூடத்திற்கு நடந்து சென்ற அந்த ஒற்றையடிப் பாதையில் ஒருநாள் இந்த ஊரில் பணக்காரனாக நடப்போம்... இப்படி அந்தச் சிறுவன், இரவு வேளைகளில் தூக்கம் அண்டியிராத கண்களை இருட்டுக்குள் விழிக்க வைத்தவாறு, மல்லார்ந்து படுத்து கனவுகளை நெய்து கொண்டிருந்தான். அவை அனைத்தும் உண்மைகளாக ஆயின. ஆனால், அந்த கனவுகள் ஒன்றில் கூட ஏன் ஓடி விளையாடும் குழந்தைகள் வரவில்லை? இன்று பெரிய ஒரு வீட்டில் அவன் புத்தக அலமாரிக்கு மத்தியில் அமர்ந்து சிகரெட் புகைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனுடைய மனைவி ஒரு கனவில் நடக்கும் பெண்ணைப் போல எந்தவொரு சத்தத்தையும் உண்டாக்காத கால் வைப்புகளுடன் காலியாகக் கிடக்கும் அறைகளின் வழியாக இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருக்கிறாள். இடையில் நீண்ட நாட்கள் ஆகும்போது, பிள்ளைகள் எழுதிய கடிதங்கள் அங்கு வருகின்றன. அந்த கடிதங்கள் சில நிமிடங்களுக்கு மட்டுமே என்றாலும், பார்க்க ஆசைப்படும் சில சிறிய காட்சிகளை அவனுடைய கண்களுக்கு முன்னால் கொண்டு வந்து நிறுத்துகின்றன. பதவி உயர்வு அடிக்கடி கிடைத்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மகன், பற்கள் இல்லாத ஒரு புன்னகையுடன் மல்லார்ந்து படுத்து கால்களை அசைக்கும் ஒரு சிறிய குழந்தை, ஓடி விளையாடும் பிஞ்சு கால்கள்...

'ஏய்... இனி என்னால் சிறிது கூட சாப்பிட முடியாது. நான் வரும்போதே இரண்டு கோப்பை தேநீர் அருந்தி முடித்து விட்டேன். எனினும், மாதவிக்குட்டி... நீ வற்புறுத்தும்போது...'

அப்பு மேனன் காலியான தேநீர் கோப்பையை முன்னால் நகர்த்தி வைத்தார்.

'நாராயணன் குட்டி, என்ன எதுவுமே பேசல?'

'ஏய்... ஒண்ணுமில்ல. நேரம் அஞ்சரை ஆன பிறகும், வெயிலுக்கு என்ன ஒரு வெப்பம்?'

அவன் விருந்தாளிக்கு முன்னால் வெளிக்காட்டக் கூடிய அந்த உற்சாகம் நிறைந்த குரலையும் புன்சிரிப்பையும் தவழ விட்டான். மனதில் இருக்கும் கவலைகளை ஒரே ஒரு நிமிடத்தில் திரைச்சீலை போட்டு மறைப்பதற்கு அவனுக்கு கஷ்டமாக இல்லை. அவற்றை ஆட்களுக்கு முன்னால், குறிப்பாக - தன் ஊரைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு முன்னால், வெளிப்படுத்துவது என்பது தன்னுடைய தோல்வியைக் காட்டியதைப் போல ஆகிவிடும் என்ற உண்மை அவனுக்கு தெரியும். அவன் பல வகையான சிந்தனைகளுடன் உறக்கமில்லாத பாதி இரவில் மல்லார்ந்து படுத்திருக்கலாம். அவனுடைய மனைவி அழுவதைப் போன்ற முக வெளிப்பாட்டுடன் மவுனமாக பல மணி நேரங்கள் தெருவைப் பார்த்தவாறு எந்தவித அசைவுமில்லாமல் அமர்ந்திருக்கலாம். அவனுடைய பிள்ளைகள் கடிதம் எழுதுவதற்கு இரண்டோ மூன்றோ வாரங்களை முழுமையாக மறக்கலாம். எனினும், அவன் அவற்றையெல்லாம் ரகசியங்களாக ஆக்கினான். காரணம் - தன்னுடைய கவலைகளை வெளிக்காட்டுவதற்கு அவனுக்கு தைரியமில்லை.

'இப்போது நான் மாதவிக்குட்டியிடம் ஒரு விஷயத்தைக் கூறினேன். நாராயணன் குட்டி, உன்னை என் மகனைப் போலவோ தம்பியைப் போலவோதான் நான் எப்போதும் நினைக்கிறேன். அதனால் நான் சுற்றி வளைத்து கூறாமல், விஷயத்தை வெளிப்படையாக கூறுகிறேன்...'

'சொல்லுங்க...' - அவன் தன் மனைவியின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவள் எந்தவொரு உணர்ச்சியையும் வெளிக் காட்டாமல் தலையைத் தாழ்த்தி வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள். செய்தித் தாளில் எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு வேளை, அந்த இருத்தல் ஒரு எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தக் கூடியதாக இருக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். அப்பு மேனன் தொடர்ந்து கூறினார்: 'நாராயணன்குட்டி, உன்னிடம் கூறுவதற்கு எனக்கு உரிமை இருக்கு. அதனால் நான் கூறுகிறேன். என் மகளின் மகள் ராதா பி.ஏ. படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். சப் கலெக்டர் எதையும் சாதித்துத்தான் அவளை வளர்த்தார். படிப்பதற்காக சென்னைக்கு அனுப்பினார். ராதாவின் ஒரேயொரு பிடிவாதத்தால்தான் அப்படியொரு சம்மதம் கிடைத்தது. மற்ற மாணவிகள் அனைவரும் திருசூரில் படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்...'