Lekha Books

என் தேவ கன்னி பிணம் மாதிரி அசைவே இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளின் முகம் பயங்கரமாக வெளிறிப் போயிருக்கிறது.

அவளின் தாய் கேட்டாள்:

“அடியே... இந்தச் சின்ன பையன் முன்னாடி வச்சு... உனக்கு வெட்கமா இல்லை?”

அவளின் தங்கை இனிய குரலில் சொன்னாள்:

“அய்யோ கஷ்டம்! இந்தப் பையன் முகத்துல முழுவதும் பூசி விட்டுட்டியே!” அவளின் தங்கை என்னிடம் கிளியின் மொழியில் கேட்டாள்:

“குளிக்கிறியா?”

நான் உரத்த குரலில், மிகவும் உரத்த குரலில் சொன்னேன்:

“குளிக்கணும்... கட்டாயம் நான் குளிக்கணும்!”

உள்ளே இருந்தவாறு தேவ கன்னியின் தந்தை அழைத்துக் கேட்டார்.

“அங்கே என்ன ஆர்ப்பாட்டம்?”

அவளின் தாய் உள்ளே ஓடினாள். எல்லா விஷயத்தையும் விவரமாகச் சொல்லி இருப்பாள். உள்ளே இருந்து வீட்டின் கூரையே பிய்ந்து போகிற மாதிரி அவளின் தந்தை உரத்த குரலில் சிரித்தார்:

“ஹ ஹஹ் ஹஹ்ஹா!”

அப்போதும் தேவதை அசையவில்லை. உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேயே அசையாமல் அமர்ந்திருந்தாள். ஆனால், ஒரே ஒரு வித்தியாசம்... சிம்மாசனத்தில் இருந்து கீழே விழுந்து விட்டாள் என்பது மட்டும் உண்மை. அவளும் ஒரு சாதாரண பெண். அவ்வளவுதான். நாட்கள் வேகமாகக் கடந்தன. இப்போது அவள் என்னைப் பார்க்கும்போது புன்னகைப்பாள். சிரித்து விளையாட்டாகப் பேசவும் செய்வாள். ஒரு நாள் அவள் என்னிடம் மிகவும் வருத்தம் தோய்ந்த குரலில் சொன்னாள்:

“அன்னைக்கு ஏன் நீ எல்லார்கிட்டயும் போய் அப்படி என்னைப் பற்றி சத்தம் போட்டுச் சொன்னே?”

அவள் கேட்டதற்கு உடனே பதில் சொல்லாமல் நான் பயங்கர தைரியத்துடன் அவளின் முகத்தை என் கண்களால் உற்றுப் பார்த்தவாறு மனதிற்குள் இலேசாக சிரித்தேன். சம்பவம் என்னவென்றால் காதலன், பக்தன் என்ற பலூன் வெடித்து “புஸ்க்” என்றாகிவிட்டது. அவளிடம் எனக்கு காதலும் இல்லை. பக்தியும் இல்லை... ஈர்ப்பும் இல்லை. உலகத்தில் உள்ள எல்லா உயிர்களிடமும் என்ன காதலைக் கொண்டிருக்கிறேனோ, அதே தான் அவளிடமும். உண்மையிலேயே நான் தைரியசாலியாகி விட்டேன்.

அவள் என்னை கெஞ்சி கேட்டுக் கொண்டாள்.

“இனிமேல் இதை யார்கிட்டயும் சொல்லாதே தெரியுமா?”

சரி என்றேன். ஆனால் நான் எல்லாரிடமும் சொன்னேன். நான் போய் என்னுடைய அம்மா என்ற உம்மாவிடம் சொன்னேன்.

உம்மா சொன்னாள்:

“சே... பேசாமப் போடா.. இத யார்கிட்டயும் சொல்லாதே. உனக்குத்தானே அவமானம்?”

அப்போதும் எனக்கு அவள் சொன்னதன் அர்த்தம் புரியவில்லை. நான் சொன்னேன்:

“உம்மா... என்னைப் போலவா அவள்?”

உம்மா சொன்னாள்:

“உன்னைப்போலத்தான் எல்லா ஆம்பளைகளும். அவளைப் போலத்தான் எல்லாம் பொம்பளைகளும். நீ ஓடி ஓடி இதை யார்கிட்டயும் சொல்லாதே. இது எல்லார்கிட்டயும் நடக்குறதுதான்...”

அதற்குப் பிறகு நான் இதுவரை அதை யாரிடமும் கூறவில்லை. வருடங்கள் எத்தனையோ கடந்தோடிவிட்டன. எனக்கு எல்லாமே மறந்துபோய்விட்டது. வாழ்க்கையில் நடந்த சில குறிப்பிடத்தக்க சம்பவங்கள் அவ்வப்போது ஞாபகத்தில் வருவதுண்டு. இதை இப்போது நினைத்துப் பார்த்ததற்கு ஒரு காரணம் இருக்கிறது.

நான்தான் சொன்னேனே- வருடங்கள் எத்தனையோ கடந்தோடிவிட்டன. எவ்வளவு மாற்றங்கள் உலகில் நடந்திருக்கின்றன! அவள் தன் கணவனுடன் இப்போது மிகப் பெரிய அரண்மனை போன்ற வீட்டில் சகல வசதிகளுடன் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறாள். கார் இருக்கிறது. பிள்ளைகள், பிள்ளைகளின் பிள்ளைகள் எல்லாருமே இருக்கிறார்கள்.

கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் நான் அங்கு போக வேண்டி வந்தது. நாங்கள் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். அவளின் தந்தையின் மரணம், என் தந்தையின் மரணம், அவளின் சகோதரியின் திருமணம், அவளின் திருமணம், என் திருமணம், என் மனைவியின் பெயர், மகளின் பெயர், மகனின் பெயர்...

நான் சொன்னேன்:

“மனைவியோட பேரு ஃபாபி. மகளோட பேரு ஷாஹினா. மகனோட பேரு அனீஸ் பஷீர். எல்லாரும் என்னை டாட்டான்னு கூப்பிடுவாங்க!”

“டாட்டா...?”

“ஆமா...”

ஏன் அவர்கள் “டாட்டா” என்று அழைக்கிறார்கள் என்ற ரகசியத்தை அவளிடம் சொன்னேன். நாங்கள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தோம். சிரித்தவாறே அவள் சொன்னாள்:

“ஒரு விஷயம் தெரியுமா? முதல்ல எனக்கு ஆள் யார்னே தெரியல. தலையில வழுக்கை வந்தபிறகு, ஆளே அடையாளம் தெரியல. ஆள் எவ்வளவு மாறிப் போயாச்சு! அப்போ பார்க்குறப்போ ஒரு அழகான பையன்!”

நான் சொன்னேன்:

“எல்லாருமே மாறிப் போயிடுறாங்க. சிலர் தேவகன்னியா இருந்தாங்க!”

அவள் கேட்டாள்:

“ஞாபகத்துல இருக்கா? சின்னப் பையனா இருக்குறப்போ- எங்க வீட்டுக்கு வந்த நாட்கள்...”

நான் சொன்னேன்:

“ஞாபகத்துல இருக்கு...”

அவள் சொன்னாள்:

“பொய்! என்ன இருந்தாலும் ஆம்பளைகளாச்சே! எல்லாம் மறந்து போயிருக்கும்!”

சரிதான். நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். சிரித்தேன். நினைத்துப் பார்த்து அவளும் சிரித்தாள்.

நினைத்து நினைத்து நாங்கள் இரண்டு பேரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தோம். குலுங்க குலுங்க சிரித்தவாறு நான் சொன்னேன்:

“பர்ர்ர்!!!”