Lekha Books

வாடகை காருக்குள் யோனி ஏற, வண்டியைக் கிளப்புகிறான் ஓட்டுனர். சிறிது தூரம் பயணித்தபிறகு, என்ன நினைத்தானோ, வண்டியை பின்னோக்கி திருப்பும்படி கூறுகிறான் யோனி. காரணம் தெரியாமல் யோனியின் முகத்தையே ஓட்டுனர் பார்க்க, ‘நான் கூறுவதைக் கேட்டு, அதன்படி நட. உனக்கு மேலும் அதிகமாக பணம் தருகிறேன்’ என்கிறான் யோனி. கார் திருப்பப்படுகிறது. மீண்டும் கார் முகாமிற்கு முன்னால் வந்து நிற்கிறது.

உள்ளே நடந்து வந்த யோனி, அங்கு தான் இறுக கட்டிவிட்டுச் சென்ற ஃபகத்தின் கட்டுகளை அவிழ்க்கிறான். சிறுவன் தன்னுடைய தோல் பையையும், தன் தந்தை தன்னிடம் ஒப்படைத்து விட்டுச் சென்ற ஆலிவ் செடியையும் கையில் எடுத்துக் கொள்கிறான். அவற்றுடன் அவன் காருக்குள் ஏறி அமர்கிறான்.

ஃபகத்தும், யோனியும் காருக்குள் அமர்ந்திருக்க, கார் பயணிக்கிறது. மேடுகள், பள்ளங்கள், வெட்ட வெளிகள், மலைகள் எல்லாவற்றையும் தாண்டிச் செல்லும் கார் ஒரு இடத்தில் நிற்கிறது. ஓட்டுனர் ‘பருகும் பானம்’ வாங்குவதற்காக கீழே இறங்குகிறான். காருக்குள்ளேயே அமர்ந்திருக்கின்றனர் யோனியும், ஃபகத்தும். சற்று தூரத்தில் ராணுவ வாகனம் நின்று கொண்டிருக்கிறது. அதில் ரோந்து படையினர். அவர்கள் காருக்குள் இருக்கும் இருவரையும் பார்த்து விடுகின்றனர். ராணுவ அதிகாரிகள் அவர்களை கையைப் பற்றி வெளியே இழுக்கின்றனர்.

அந்த போராட்டத்தில் தன் கையிலிருந்த துப்பாக்கியால் ராணுவ வீரர்களைச் சுட்டு விடுகிறான் சிறுவன் ஃபகத். அவர்கள், யோனியையும் ஃபகத்தையும் சூழ, தாங்கள் வந்த காரின் டயர்களைத் துப்பாக்கியால் சுட்டு பஞ்சராக்குகிறான் சிறுவன். தொடர்ந்து வெறுமனே நின்றிருந்த ராணுவ ஜீப்புக்குள் வேகமாக இருவரும் ஏற, ஜெட் வேகத்தில் அதை ஓட்டிச் செல்கிறான் யோனி.

நீண்ட சாலைகளையும், குன்றுகளையும் கடந்து பயணிக்கிறது ஜீப். ராணுவ அதிகாரிகளிடமிருந்து முழுமையாக தப்பித்து விட்டார்கள் இருவரும். பாறைகள் நிறைந்த ஒரு இடத்தில் மிகவும் வேகமாக கொண்டு சென்று ஜீப்பை நிறுத்துகிறான் யோனி. இரவு வேளை... இருவரும் மரங்களின் மீது சாய்ந்து படுக்கிறார்கள்.

இருவருக்குமே அது ஒரு புதிய அனுபவமாக இருக்கிறது. பாலஸ்தீன அகதியான சிறுவன் ஃபகத்தும், இஸ்ரேலிய போர் விமானியான யோனியும் இப்போது மிகவும் நெருக்கமானவர்களாக ஆகி விட்டார்கள். காலில் இருக்கும் காயத்தால் வேதனைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் யோனியையே வாஞ்சையுடன் பார்க்கிறான் ஃபகத். அடுத்த நிமிடம் அவனுடைய காயத்தின் மீது சில மூலிகை இலைகளைக் கொண்டு வந்து வைத்து, அதற்கு கட்டு போடுகிறான் ஃபகத். தன்னை துப்பாக்கியால் சுட்ட சிறுவனே தன்னுடைய காயத்திற்கு மருந்து போடும் வினோதத்தை நினைத்து, மனதிற்குள் சந்தோஷப்பட்டு சிரிக்கிறான் யோனி. அந்த இரவை அங்கேயே இருவரும் கழிக்கின்றனர்.

மறுநாள் பொழுது புலர்கிறது. அருகிலிருந்த நீரோட்டத்தில் முகத்தைக் கழுவி விட்டு வருகிறான் யோனி. அவனை அங்கேயே இருக்கும்படி கூறி விட்டு, சிறுவன் மட்டும் அங்கிருந்து ‘இதோ வந்து விடுகிறேன்’ என்று கூறி விட்டு கிளம்புகிறான்.

அவன் போவதையே பார்த்துக கொண்டிருக்கும் யோனி, சிறுவனின் தோல் பையை எடுத்து சோதித்துப் பார்க்கிறான். அதற்குள் பென்சில்கள், நோட்டுகள்... அவற்றுடன் சிறுவனின் தாயின் ஒரு கருப்பு - வெள்ளை புகைப்படம் ஃப்ரேம் செய்த நிலையில் இருக்கிறது. அவற்றுக்கு மத்தியில் முகாமில் அடைக்கப்பட்டிருந்தபோது, யோனியிடமிருந்து கைப்பற்றிய யோனியின் மனைவியின் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் வண்ண புகைப்படம். அந்த புகைப்படத்தை எடுதது தன்னுடைய பாக்கெட்டிற்குள் சிரித்துக் கொண்டே வைத்துக் கொள்கிறான் யோனி.

ஊருக்குள் சென்ற ஃபகத் ரொட்டி, சில உணவுப் பொருட்கள் ஆகீயவற்றுடன் திரும்பி வருகிறான். வழியில் அவனைப் பார்க்கும் ராணுவ அதிகாரிகள் அவனிடம் பல கேள்விகளையும் கேட்கின்றனர். ‘யார் நீ? இங்கு எதற்காக வந்திருக்கிறாய்? எங்கு போகிறாய்? கையில் என்ன இருக்கிறது?’ என்றெல்லாம் துருவித் துருவி கேட்கின்றனர். எல்லாவற்றுக்கும் சிறிதும் யோசிக்காமல் உடனடியாக புத்திசாலித்தனத்துடன் பதில் கூறுகிறான் ஃபகத். அவனுடைய பதில்களில் திருப்தியடைந்த அதிகாரிகள், அவனைப் போகும்படி விடுகின்றனர்.

உணவுடன் ஃபகத் வர, இருவரும் அமர்ந்து சாப்பிடுகின்றனர். எல்லாம் முடிந்து, தங்களுடைய உடமைகளுடன் ஜீப்பை கையால் தள்ளி விட்டு, ஒரு இடத்தில் நிறுத்துகின்றனர். ஜீப் பின்னோக்கி தானாகவே நகர்ந்து சென்று, நிலை தடுமாறி கவிழ்கிறது. சக்கரங்கள் அதிலிருந்து கழன்று கீழே விழுகின்றன. இனி அதில் அவர்கள் பயணிக்க முடியாது.

அதற்குப் பிறகும் அவர்களுடைய பயணம் தொடர்கிறது. நடந்து... சில வாகனங்களில் பயணித்து... இறுதியில் ஐ.நா. படை வீரர்களின் உதவியுடன் எல்லைக்கு வருகிறார்கள். ஆபத்தான கட்டங்களைத் தாண்டியாகி விட்டது.

இரவில் ஒரு அறையில் நிம்மதியாக உறங்குகிறான் சிறுவன் ஃபகத். எனினும், சுற்றிலும் வாகனங்கள் சகிதமாக இப்படியும் அப்படியுமாக வேகமாக நடந்து கொண்டிருக்கும் ஐ.நா. அதிகாரிகளையே வெறித்த கண்களுடனும், பதட்டத்துடனும் பார்க்கிறான் ஃபகத்.

பொழுது விடிகிறது. ஃபகத்திற்கு புதிய ஆடைகள் கொண்டு வந்து தரப்படுகின்றன. அந்த ஆடைகளை அணிந்து கொள்கிறான் ஃபகத். யோனி காரில் ஏறி உட்கார, ஃபகத் அதற்குள் ஏறி அமர்கிறான். மறக்காமல் தன்னுடன், தன் தந்தை தந்த ஆலிவ் செடியை எடுத்துக் கொள்கிறான். இருவரும் காரில் விரைகிறார்கள். நீண்ட தூர பயணம். போய்க் கொண்டே இருக்கிறார்கள். ஒரு இடத்தில் இருவரும் அமர்கிறார்கள். அப்போது அந்த சாலையில் ஒரு பேருந்து வளைந்து வளைந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது. அதை பார்த்ததும், அதை நிறுத்துவதற்காக சத்தம் போடுகிறான் சிறுவன். ஆனால், அந்த பேருந்து நிற்காமல் செல்கிறது ‘அது விரைவு பேருந்து, நினைத்த இடத்திலெல்லாம் அது நிற்காது’ என்கிறான் யோனி. அந்த பேருந்து தன்னுடைய கிராமத்திற்குச் செல்லும் பேருந்து என்கிறான் ஃபகத்.

மீண்டும் அவர்களின் பயணம் தொடங்குகிறது. பெரிய சாலை, குறுகலான சாலை என்று மாறி மாறி கார் விரைகிறது. ‘உனக்கு உன்னுடைய கிராமத்திற்குச் செல்லும் பாதை சரியாக தெரியுமா?’ என்று யோனி கேட்க, ‘இடது பக்கம் திரும்பணும்...’ ‘வலது பக்கம் திரும்பணும்’ ‘கீழே போய் இடது பக்கம் திரும்பணும்’ என்று கூறிக் கொண்டே வருகிறான் ஃபகத்.