பச்சு வேகமாக படிகளில் ஏறி வந்து காரின் சாவியை மேல் நோக்கி தூக்கி எறிந்து பிடித்தவாறு என்னிடம் சொன்னான்:

"வா மாதவி... தடிச்சி பெண்ணே... என் கூடவா. இந்த வீடு எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு என் கூட வந்திரு. இப்போ இந்த நிமிடமே...."

"என்ன நீ சொல்றே?" நான் கேட்டேன்: "நீ நல்லா குடிச்சிருக்க போலிருக்கே! வீட்டை விட்டு உன் கூட வர்றதா? எனக்கு என்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு? உன்னைப் போல எனக்கு முழு பைத்தியம் பிடிச்சிருக்குன்னு நினைச்சியா? வங்காளப் பையா... நீ தண்ணியைப் போட்டுட்டா இங்கே வர்ற?"

"நான் குடிக்கவும் இல்ல... ஒண்ணும் இல்ல..." அவன் சொன்னான்: "நான் நல்ல சுய நினைவோடதான் இருக்கேன். சுய உணர்வோட தான் பேசுறேன். நீ இங்கே இருக்க வேண்டியவளே இல்ல. என் தடிச்சி பெண்ணே... நீ என் வீட்ல இருக்க வேண்டியவ...."

அவன் அறைக்குள் எந்தவித நோக்கமும் இல்லாமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் உலாத்தினான். அவனின் கால் பட்டு, மேஜை மேல் வைத்திருந்த மாத இதழ்களில் ஒன்று கீழே விழுந்தது. அதை எடுத்து மேஜை மேல் மீண்டும் வைத்த அவன் சொன்னான்:

"மாதவி... எனக்கு இந்த வாழ்க்கையே வெறுத்துப் போச்சு. நான் ஒரு சிகரெட் பிடிக்கட்டுமா?"

அவன் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து உதட்டில் வைத்துப் புகைத்தான்.

"எனக்கு வாழ்க்கையில ஒரு மகிழ்ச்சியும் கிடைக்கல" அவன் சொன்னான்.

"நீ இப்போ என்ன விடுமுறையிலயா இருக்கே?" நான் கேட்டேன்.

"ம்.... நாலு நாட்கள் விடுமுறை" என்று அவன் சொன்னான்: "நான் அவளை வீட்ல கொண்டு போய் விட்டுட்டேன். இப்போ அவ கர்ப்பமாக இருக்கா!"

"அப்படியா? எனக்கு அதைக் கேக்குறப்போ எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கு தெரியுமா?"

"சந்தோஷமா? இதுல சந்தோஷப்படுறதுக்கு என்ன இருக்கு? உனக்குக் குழந்தை பிறந்திருக்குன்னு கேட்டப்போ எனக்குக் கொல்லணும் போல இருந்துச்சு. வெட்கமில்லாதவ..."

அவனின் முகம் இறுகின மாதிரி இருந்தது. இருப்பினும் அவனே தொடர்ந்தான்.

"எனக்கு அவளைப் பிடிக்கல... பெரிய பொறாமைக்காரியா இருக்கா. எதற்கெடுத்தாலும் அவளுக்கு சந்தேகம் வேற. எப்போ பார்த்தாலும் என்னைப் பாடா படுத்துறா. அவ மனசுல அமைதின்றது கொஞ்சமும் கிடையாது. இப்போ அவ கால்ல சொறி வேற வந்திருக்கு..."

அதை சொன்னபோது அவன் முகம் அஷ்ட கோணலாக மாறியது. முகத்தை ஒரு மாதிரி வைத்திருந்தான்.

"டாக்டர்கிட்ட காட்டினப்போ அவர் என்ன சொன்னார் தெரியுமா? மனசைத் தேவையில்லாம அலட்டிக்கக் கூடாது. பொதுவா இது மனசைப் பொறுத்த விஷயம்னு சொன்னாரு. நான் எதையும் கண்டுக்கிறது இல்ல... என்ன கேட்டாலும் வாங்கிக் கொடுப்பேன்... இருந்தாலும்..."

அவன் சொல்ல வந்ததைக் கொஞ்சம் நிறுத்தினான். சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு அவனே தொடர்ந்தான்:

"உனக்குத்தான் என் கத்திகளைப் பற்றி தெரியும்ல? நான் சேகரிச்சு வச்சிருந்த பழைய கத்திகள்... நேப்பாளி கத்திகள்... அழகான வேலைப்பாடுகள் உள்ள அந்த வெட்டுக் கத்திகள்... அவை எல்லாவற்றையும் ஒரு நாள் எனக்குத் தெரியாம அவ வித்துட்டா. எல்லாத்தையும் விற்று கிடைச்ச காசுல ஒரு ஸ்டெயின்லெஸ் ஸ்டீல் சீனாச்சட்டி வாங்கியிருக்கா. சீனாச்சட்டி! அவளுக்கெப்படித்தான் இந்த மாதிரியெல்லாம் நடக்கத் தோணுதோ தெரியல..."

அவனின் முகத்தில் கோபமும், அதே நேரத்தில் ஆசைப்பட்டு வைத்திருந்த பொருட்கள் கையை விட்டுப் போனது குறித்த வருத்தமும் கலந்திருந்தன.

"இல்ல மாதவி... என்னால அவ கூட சேர்ந்து வாழ முடியாது. நான் செத்துடுவேன். இல்லாட்டி..."

இனம் புரியாத ஒரு கெஞ்சலான பாவனையுடன் அவன் என் முகத்தைப் பார்த்தான்.

"நீ என் கூட வந்திடு. உன் கூட மட்டுமே என்னால இனிமேல் வாழ முடியும். இன்னும் சில வருடங்கள் எனக்காக நீ காத்திருக்கக் கூடாதா? ஓ... மாதவி! என் தடிச்சிப் பெண்ணே.... நீ ஏன் கல்யாணம் பண்ணினே?"

"பச்சு... " அவன் சொன்னதையெல்லாம் கேட்டு விட்டு நான் சொன்னேன்:

"நீ வீட்டுக்குப் போ. உன் அம்மாவைப் போய்ப் பாரு. வீட்டுக்குப் போயி முகத்தைக் கழுவிட்டு, கொஞ்சம் ஓய்வு எடு. உன் முகம் ரொம்பவும் சிவந்து போயிருக்கு. தினமும் காலையிலேயே குடிக்க ஆரம்பிச்சிடுவியா என்ன?"

"கொஞ்சம் நிறுத்துறியா?" அவன் சொன்னது கட்டளை போல இருந்தது. தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்:

"நீயும் என்னைப் பற்றி தப்பா பேச ஆரம்பிச்சிட்டியா? அவ என்னைக் கன்னா பின்னான்னு வாய்க்கு வந்தபடி பேசுறான்றதுனாலதான் நானே வெறுப்படைஞ்சு போயிருக்கேன். அவ அப்படிப் பேசுறதைக் கேட்டு பேசாம செத்துப் போயிடலாமான்னு கூட நினைச்சேன். நீயும் என்னைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பிச்சிட்டியா?"

"சரி... கொஞ்சம் தேநீர் கொண்டு வரட்டுமா?" நான் கேட்டேன்.

"தேநீர்! காலை பத்து மணிக்கு தேநீரா? இங்க பாரு, மாதவி! எனக்குத் தேநீரும் வேண்டாம். ஒண்ணும் வேண்டாம். நீ இங்க வந்து உட்காரு. அங்கே இல்ல... இங்க...எனக்குப் பக்கத்துல... இந்த ஸோஃபா மேல... சொல்லு மாதவி... இந்த வீட்ல உனக்கு போரா இல்லியா? உண்மையைச் சொல்லு. இந்த இருண்டு போன வீட்ல எப்படி உன்னால இருக்க முடியுது? உனக்கே வெறுப்பா இல்லியா? நான் மட்டும் இப்படி ஒரு வீட்ல இருக்குறதா இருந்தா நிச்சயம் எனக்குப் பைத்தியமே பிடிச்சிடும். அது மட்டும் சத்தியம்...."

"எதுக்கு பைத்தியம் பிடிக்கும்? இங்க இருந்தா என்ன காரணத்துக்காக பைத்தியம் பிடிக்கும்?"

"இது... இது... இது ஒரு நல்ல வீடு இல்ல மாதவி. இந்த வீடு ஒரே இருட்டா இருக்கு. எனக்கு எப்படித் தெரியுமா? வீடு நல்ல வெளிச்சமா இருக்கணும். நான் ஒண்ணு கேட்கட்டுமா? பகல் முழுவதும் நீ வீட்ல இருந்து என்னதான் செய்யிறே?"

"என்ன செய்யிறேன்னு கேக்குறியா? இங்க ஏராளமான புத்தகங்கள் இருக்கு அவற்றைப் படிச்சிக்கிட்டு இருப்பேன். சில நேரங்கள்ல ஏதாவது எழுதுவேன்..."

"எழுதுறியா?" ஏதோ வெறுப்புடன் தனக்குத் தானே அவன் முணுமுணுத்தான். பிறகு மீண்டும் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"மாதவி... தடிச்சிப் பெண்ணே... நீ என்ன பெரிய எழுத்தாளரா? அந்தக் கண்ணாடி முன்னாடி போய் நின்னு உன்னோட முகத்தைப் பாரு... உன்னைப் பார்த்தா எழுத்தாளர் மாதிரி தெரியுதா? ஹா... ஹா... எழுத்தாளர்! உன்னால எழுதவே முடியாது..."

"ஏன் எழுத முடியாது?" நானும் கேட்டேன்:

"சொல்லு... எதை வச்சு என்னால எழுத முடியாதுன்னு சொல்ற? நீ என்னோட கவிதைகள் எதையும் இதுவரை படிச்சது இல்லன்னு நினைக்கிறேன். பிறகு உனக்கு எப்படித் தெரியும், என்னால எழுத முடியுமா இல்லையான்னு?"

"ஓ... நீ சொல்றது ஒரு விதத்துல சரிதான்" ஒரு நிமிடம் ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்த அவன் சொன்னான். அவனே தொடர்ந்தான்:

"சரிதான்... நீ எழுதிய கவிதைகள் எதையும் நான் இதுவரை படிச்சது இல்ல... இந்தப் பொம்பளைங்க எழுதுற கவிதைகளையெல்லாம் படிக்கிறதுக்கு எனக்கு எங்கே நேரம் இருக்கு?  உனக்குத் தெரியுமா? காலையில இருந்து ராத்திரி வரைக்கும் நான் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்யிறேன். ராத்திரி ஆயிட்டா பயங்கரமா களைச்சுப் போயி தூங்க ஆரம்பிச்சிடுறேன். பொம்பளைங்க எழுதுற கவிதைகளைப் படிக்கிறதுக்கு எனக்கு எங்கே நேரம் இருக்கு?"

நான் எதுவும் பேசவில்லை. அவன் கையில் இருந்த சிகரெட்டை ஒரு தட்டில் வைத்து அணைத்தான். பிறகு சொன்னான்:

"மாதவி! என் கூட கொஞ்சம் ட்ரைவிங்காவது வா. உன்கிட்ட கொஞ்சம் நான் பேசணும்..."

"இப்போ ட்ரைவிங்கிற்கெல்லாம் என்னால வர முடியாது. நான் உடனடியா குளிக்கணும். இங்க பார்... என் தலைமுடி எப்படி இருக்குன்னு!"

"நீயும் உன் குளியலும்!" அவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்:

"நீ உடனடியா குளிக்கணுமா? நான் அஸ்ஸாம்ல இருந்து வந்திருக்கேன். உன்னைப் பார்க்கணும்ன்ற ஒரே ஆசையில... உன்னைப் பார்த்து ஆறு மாசமாச்சு. இனி ஒரு நிமிடம் கூட உன்னைப் பார்க்காம என்னால இருக்க முடியாதுன்னு மனசுல பட்டவுடனே உன்னைத் தேடி ஓடி வந்துவிட்டேன். ஆனா இங்கே வந்தா... ம்... நீ குளிக்கப் போறேன்ற மாதவி... தடிச்சிப் பெண்ணே! நீ என் கூட வா. இந்த நிமிடமே வா. நாம ட்ரைவிங் போகலாம்..."

"பச்சு! நீ நல்லா குடிச்சிருக்கே. அப்படித்தானே? காலையிலயே தண்ணிய போட்டுட்ட... இல்ல....?"

"நீ வர்றியா இல்லியா மாதவி?"

அவனின் குரல் முன்பைவிட சத்தமாக வந்தது.

"நீ ஒரு ட்ரைவிங் என்கூட வர்றியா இல்லியா? இல்லாட்டி குளிக்கப் போறியா?"

"சரி... சரி..." நான் சொன்னேன்: "நான் வர்றேன். ஒரேயடியா ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணாதே. பக்கத்துல இருக்குறவங்க என்ன நினைப்பாங்க? ஆனா... ஒரு நிமிடம் காத்திரு. நான் முகத்தைக் கழுவிட்டு வர்றேன். இப்போ நடக்குறது எதுவுமே சரியானதா தெரியல..."

"எது சரியானதா தெரியல?" பச்சு உரத்த குரலில் கேட்டான்.

நான் முகத்தைக் கழுவி துடைத்தேன். குளியலறையை விட்டு நான் வெளியே வந்தபோது, அவன் வராந்தாவில் பொறுமை இல்லாமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் நடந்து கொண்டிருந்தான்.

என்னைப் பார்த்ததும் அவன் மீண்டும் கேட்டான்:

"எது சரியானதா தெரியலைன்னு சொன்னே?"

"உன்கூட நான் வர்றதும்... நீ இங்கே வந்ததும்... உன் மனைவியைப் பற்றி என்கிட்ட சொன்னதும்... இது எல்லாம்தான் சரியில்லைன்னு சொல்றேன். ஆனா... நான் இவ்வளவு சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்? உன்னால எதையுமே புரிஞ்சிக்க முடியல... என்னைப் புரிஞ்சிக்க நீ முயற்சியே பண்ணல..."

அவன் அதற்கு பதிலே சொல்லவில்லை. நேராக நடந்து சென்று காரில் ஏறினான். காரின் கதவைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு என் முகத்தையே பார்த்தான். "சீக்கிரம் ஏறு" என்ற அர்த்தம் அந்தப் பார்வையில் தெரிந்தது. இல்லாவிட்டால் அந்தப் பார்வை ஒரு யோசனையாக இருந்ததோ?

மனம் முழுக்க சிந்தனை ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்தது. விவேகம் என்ற பலம் பொருந்திய விஷயத்தில் ஏதாவது பிரச்சினை உண்டாகி இருக்கிறதா என்ன?

கடைசியில் காரில் ஏறினேன். அவனின் இடது பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டு நான் கண்களை மூடினேன். பிறகு சொன்னேன்:

"நான் ஒரு முட்டாள் பச்சு! அடி முட்டாள்?"

"நீ முட்டாள் இல்லை, மாதவி! நீ மாதவி... உன்னால இன்னொண்ணா ஆக முடியாது. நீ ஒரு சாதாரண பெண் இல்லை. ஒரு ஆண்... ஒரு பெண் உடம்பால் மூடப்பட்ட ஒரு ஆண்... உன்னால மட்டுமே என்னை சரியா புரிஞ்சுக்க முடியும்... எனக்கு... எனக்கு... வாழ்க்கை வெறுத்துப் போச்சு..."

கார் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பெரிய ஒரு தெருவை அடைந்தவுடன் அவன் கண்களைச் சுருக்கிக் கொண்டு ஆகாயத்தைப் பார்த்தான்.

"ஹோ... என்ன வெப்பம்!"  - அவன் சொன்னான்: " இவ்வளவு வெப்பமான ஒரு நாளை நான் இதுவரை பார்த்ததே இல்ல... ஓ... நாம இப்போ எங்கே போகலாம் மாதவி? லேக் பக்கம் போவோமா? இல்லாட்டி விக்டோரியா மெமோரியலுக்கா? இல்லாட்டி ஸ்ட்ரான்ட்ரோடா? சொல்லு மாதவி... நாம எங்கே போகலாம்?"

"எங்கேயாவது போ... பச்சு! உனக்கு எங்கே போகணும்னு தோணுதோ, அங்கே போ, எனக்குன்னு சொந்த கருத்து எதுவும் இல்ல..." இயந்திரத்தனமாக நான் சொன்னேன்.

அப்போது அவன் சொன்னான்:

"இவ்வளவு வெப்பமான ஒரு நாளை இதுவரை நான் பார்த்ததே இல்ல... என்ன வெப்பம்!"